Kategoria: Bez kategorii

Wśród spółek osobowych najpopularniejsza jest spółka cywilna. Do jej założenia wymagane jest zawarcie umowy spółki w formie pisemnej i dokonanie szeregu zgłoszeń w urzędach. Poza tym wspólnicy spółki – osoby fizyczne muszą posiadać wpis w CEIDG. Na gruncie prawa cywilnego, to wspólnicy są bowiem podmiotami prawa, spółka zaś jest wyłącznie umową ich łączącą. Odpowiednio to uczestnikom spółki, a nie jej, przysługuje status przedsiębiorcy.

Przez umowę spółki cywilnej wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów (art. 860 § 1 Kodeksu cywilnego).

Wspólnikiem spółki cywilnej może być osoba fizyczna, osoba prawna, m.in. spółka z o.o. jak i też np. spółka jawna. W praktyce najczęściej spółkę cywilną zakładają osoby fizyczne.

Wady spółki cywilnej

1. Brak podmiotowości prawnej

Spółka cywilna nie jest osobnym podmiotem prawnym. Sama spółka nie może zatem zaciągać zobowiązań (np. pożyczek) lub zawierać umów. Wszystkich tych czynności dokonują wspólnicy i to oni ponoszą za nie całkowitą odpowiedzialność.

2. Nieodpowiednia forma dla dużych przedsięwzięć

Ze względu na uproszczoną regulację prawną i szeroką odpowiedzialność wspólników, prowadzenie działalności w formie spółki cywilnej na szerszą skalę jest bardzo utrudnione i wiąże się z wieloma ryzykami. Wspólnicy spółki cywilnej mogą mieć też problemy z uzyskiwaniem finansowania swojej działalności. Ze względu na to wspólnicy najczęściej decydują się na jej przekształcenie w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

3. Odpowiedzialność wspólników spółki cywilnej całym swoim majątkiem osobistym

Wspólnicy odpowiadają za zobowiązania spółki zarówno majątkiem spółki, jak i majątkiem osobistym. Wspólnicy odpowiadają za zobowiązania spółki osobiście, bez ograniczeń, całym swoim majątkiem zarówno obecnym, jak i przyszłym.

4. Brak szczegółowych regulacji prawnych

Spółka cywilna nie jest spółką prawa handlowego, nie jest regulowana przez kodeks spółek handlowych. Jako, że spółka cywilna jest umową pomiędzy wspólnikami jest uregulowana, tak jak inne umowy, w kodeksie cywilnym. Przepisy te nie regulują jednak specyficznych i bardziej skomplikowanych sytuacji, które z dużym prawdopodobieństwem mogą wystąpić w praktyce prowadzenia działalności gospodarczej.

Zalety spółki cywilnej

1. Umowa spółki cywilnej – zwykła forma pisemna

Do założenia spółki cywilnej wystarczające jest, co do zasady, podpisanie umowy spółki w zwykłej formie pisemnej i zarejestrowanie jej odpowiednich urzędach. Jednakże, umowa spółki cywilnej musi być jednak zawarta w formie aktu notarialnego, jeśli wkładem do spółki ma być nieruchomość.

2. Niskie koszty założenia spółki cywilnej

Przepisy nie nakładają praktycznie jakichkolwiek obowiązków finansowych związanych z założeniem spółki cywilnej. Od wnoszonych do spółki wkładów wspólnicy muszą jednak zapłacić podatek od czynności cywilnoprawnych. Jeżeli wkładem do spółki mają być nieruchomości, do kosztów założenia spółki należy doliczyć koszty notarialne związane z podpisaniem umowy w formie aktu notarialnego. Kosztem związanym z założeniem spółki cywilnej mogą być również koszty pomocy prawnej.

3. Jednokrotne opodatkowanie wspólników

Spółka cywilna opodatkowana jest tylko na poziomie wspólników, a nie na poziomie wspólników i spółki (jak to ma miejsce w przypadku spółki z o.o.)

4. Możliwość skorzystania ze zwolnienia z VAT

Wspólnicy mają wybór: mogą skorzystać albo zrezygnować ze zwolnienia z VAT w zależności od kosztów, jakie ponoszą.

5. Nieskomplikowane prowadzenie spraw spółki

Prowadzenie spraw spółki cywilnej należy do wszystkich wspólników (chyba, że umowa stanowi inaczej). Przepisy nie regulują sformalizowanego trybu podejmowania decyzji w spółce cywilnej ani też nie wyznaczają szczególnie skomplikowanych obowiązków. Najczęściej większość czynności wspólnicy mogą podejmować samodzielnie.

6. Brak konieczności prowadzenia pełnej a nawet uproszczonej księgowości

Pełna lub uproszczona księgowość spółek cywilnych osób fizycznych jest konieczna tylko przy przekroczeniu limitu określanego w ustawie o rachunkowości (obecnie wynosi on równowartość 1.200.000 euro). W przypadku gdy wspólnikami w spółce cywilnej nie są tylko osoby fizyczne, istnieje obowiązek prowadzenia uproszczonej lub pełnej księgowości dla spółki.

7. Brak określenia minimalnej wartości wkładów

Przepisy nie określają minimalnej wartości wkładów, jakie wspólnicy muszą wnieść do spółki cywilnej. Oznacza to, że określenie wartości wkładów leży całkowicie w gestii wspólników, którzy mogą nie wnosić żadnego wkładu pieniężnego, a wnieść np. tylko wkład niepieniężny w postaci świadczenia usług na rzecz spółki.

Wady i zalety spółki cywilnej – podsumowanie

Spółka cywilna to interesujący twór.  Ma ona swoje plusy i minusy. Jednak nie wszyscy, którzy zawarli umowę spółki cywilnej wiedzą, jakie konsekwencje wiążą się z tego typu działalnością.

Do głównych wad spółki cywilnej należy:

1. brak osobowości prawnej spółki cywilnej;
2. konieczność zawierania każdej umowy ze wszystkimi wspólnikami spółki cywilnej;
3. szeroka odpowiedzialność wspólników spółki za długi;
4. duże ryzyko finansowe przy prowadzeniu działalności na dużą skalę.

Jednakże spółka cywilna ma również swoje zalety:

1. łatwo ją założyć;
2. łatwo rozwiązać umowę spółki cywilnej;
3. nadaje się dla działalności na małą skalę;
4. jeżeli działalność się rozwinie – spółkę cywilną można przekształcić w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością.

Działalność gospodarcza emeryta

Prowadzenie firmy na emeryturze nie różni się zasadniczo niczym od prowadzenia firmy przed przejściem na emeryturę z jedynym wyjątkiem w zakresie składek ZUS.

W szczególności sytuacja podatkowa osoby prowadzącej firmę jako emeryt, nie będzie różnić się zasadniczo od innych osób fizycznych nie będących emerytami. Dochody z działalności gospodarczej emeryci rozliczą w zeznaniu rocznym PIT-36, łącznie ze swoimi dochodami z tytułu emerytury. Jeżeli wybiorą natomiast liniową formę opodatkowania, rozliczą te dochody oddzielnie (jak inni przedsiębiorcy) – na PIT-36L.

Limity dochodów osiąganych przez emeryta prowadzącego firmę.

Nie istnieją żadne limity maksymalnie osiąganych dochodów z działalności gospodarczej na emeryturze, których przekroczenie mogłoby powodować zmniejszanie praw emerytów. Z założenia emeryt może osiągać przychody dowolnej wysokości bez ograniczeń. Od tej zasady istnieją jednak wyjątki. Wyjątek stanowią osoby, które miały możliwość skorzystania z tak zwanej wcześniejszej emerytury. Jeżeli wybrały taką opcję, nie powinny jednocześnie zarabiać z dwóch tytułów – wcześniejszej emerytury oraz prowadzonej działalności gospodarczej. W sytuacji jeżeli ich dochody osiągną określoną wysokość, będą one zobowiązane do zmniejszania lub zawieszania pobierania emerytury. Z zasad ogólnych wynika, że:

• jeżeli dochód przekroczy 70 procent przeciętnego miesięcznego krajowego wynagrodzenia – to świadczenie emerytalne ulega odpowiedniemu zmniejszeniu;
• w przypadku gdy dochód przekroczy 130 procent przeciętnego miesięcznego krajowego wynagrodzenia – emerytura nie przysługuje wcale.

Rozpoczęcie działalności dopiero na emeryturze

Rozpoczęcie prowadzenia działalności dopiero w momencie pobierania emerytury nie różni się zupełnie od normalnej procedury. Wniosek można złożyć w każdym urzędzie gminy, gdzie zostanie potwierdzona tożsamość składającego wniosek. Można również złożyć go w formie on-line, za pomocą podpisu elektronicznego lub profilu zaufanego. Jeżeli wnioskodawca nie posiada takowych, może również wypełnić wniosek on-line bez logowania, wydrukować go lub zapamiętać jego numer – a następnie udać się do urzędu, gdzie urzędnik znajdzie wniosek w systemie i go zaakceptuje, sprawdzając jednocześnie dokument tożsamości.

Działalność gospodarcza na emeryturze a ZUS

Emeryt prowadzący własną działalność gospodarczą nie podlega już obowiązkowi opłacania składek społecznych – emerytalnej, rentowej i wypadkowej. Jeśli jednak się na to zdecyduje, możliwe jest opłacanie dobrowolnie składek emerytalnej i rentowej. W działalności gospodarczej na emeryturze nie jest natomiast możliwe opłacanie składki chorobowej oraz Funduszu Pracy.

Składka zdrowotna to generalnie jedyna składka, której opłacanie jest obowiązkowe w działalność gospodarczej emeryta. Tak jak w przypadku standardowej firmy, jest ona opłacana w wysokości 9% od dowolnej podstawy, jednak nie niższej niż 75% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w czwartym kwartale roku poprzedniego.

Jednocześnie może się zdarzyć, że emeryt skorzysta ze zwolnienia z opłacania składki zdrowotnej z prowadzonej działalności gospodarczej. Sytuacja taka ma miejsce, jeżeli świadczenie emerytalne przedsiębiorcy nie przekracza miesięcznie kwoty minimalnego wynagrodzenia oraz:

• dodatkowe przychody z działalności nie przekraczają miesięcznie 50% kwoty najniższej emerytury, lub
• podatek opłacany jest w formie karty podatkowej.

Kto jest zobowiązany do posiadania kasy fiskalnej?

Przedsiębiorcy wykonujący działalność gastronomiczną czy świadczący usługi wulkanizacyjne, a także warsztaty motoryzacyjne, fryzjerzy i kosmetyczki wykonujące usługi na rzecz osób prywatnych muszą posiadać kasy fiskalne.  Limit obrotu do kasy na mocy aktualnie obowiązującego rozporządzenia nie uległ zmianie i zgodnie z generalną zasadą dla wszystkich podatników, którzy prowadzą sprzedaż towarów i usług na rzecz osób fizycznych kasa fiskalna jest obowiązkowa, jeżeli obroty na ich rzecz przekroczą 20 000 zł.

Kto dokładnie musi posiadać kasę fiskalną?

Obowiązek posiadania kasy fiskalnej dotyczy dostawy:

1. gazu płynnego,
2. części do silników (PKWiU 28.11.4),
3. silników spalinowych wewnętrznego spalania w rodzaju stosowanych do napędu pojazdów (PKWiU 29.10.1),
4. nadwozi do pojazdów silnikowych (PKWiU 29.20.1),
5. przyczep i naczep; kontenerów (PKWiU 29.20.2),
6. części przyczep, naczep i pozostałych pojazdów bez napędu mechanicznego (PKWiU 29.20.30.0),
7. części i akcesoriów do pojazdów silnikowych (z wyłączeniem motocykli), gdzie indziej niesklasyfikowanych (PKWiU 29.32.30.0),
8. silników spalinowych tłokowych wewnętrznego spalania w rodzaju stosowanych w motocyklach (PKWiU 30.91.3),
9. sprzętu radiowego, telewizyjnego i telekomunikacyjnego, z wyłączeniem lamp elektronowych i innych elementów elektronicznych oraz części do aparatów i urządzeń do operowania dźwiękiem i obrazem, anten (PKWiU ex 26 i ex 27.90),
10. sprzętu fotograficznego, z wyłączeniem części i akcesoriów do sprzętu i wyposażenia fotograficznego (PKWiU ex 26.70.1),
11. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali, których dostawa nie może korzystać ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, zwanej dalej „ustawą”,
12. zapisanych i niezapisanych nośników danych cyfrowych i analogowych,
13. wyrobów przeznaczonych do użycia, oferowanych na sprzedaż lub używanych jako paliwa silnikowe albo jako dodatki lub domieszki do paliw silnikowych, bez względu na symbol PKWiU,
14. wyrobów tytoniowych (PKWiU 12.00), napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2% oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5%, bez względu na symbol PKWiU, z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów,
15. perfum i wód toaletowych (PKWiU 20.42.11.0), z wyłączeniem towarów dostarczanych na pokładach samolotów;

Ponadto obowiązek posiadania kasy fiskalnej dotyczy świadczenia usług:

1. przewozów pasażerskich w samochodowej komunikacji, z wyłączeniem przewozów wymienionych w poz. 15 i 16 załącznika do rozporządzenia,
2. przewozu osób oraz ich bagażu podręcznego taksówkami,
3. naprawy pojazdów silnikowych oraz motorowerów (w tym naprawy opon, ich zakładania, bieżnikowania i regenerowania),
4. w zakresie wymiany opon lub kół dla pojazdów silnikowych oraz motorowerów,
5. w zakresie badań i przeglądów technicznych pojazdów,
6. w zakresie opieki medycznej świadczonej przez lekarzy i lekarzy dentystów, z wyłączeniem usług świadczonych przez osoby wymienione w poz. 48 załącznika do rozporządzenia,
7. prawniczych, z wyłączeniem usług określonych w poz. 27 załącznika do rozporządzenia,
8. doradztwa podatkowego,
9. związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
10. fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych,
11. kulturalnych i rozrywkowych – wyłącznie w zakresie wstępu na przedstawienia cyrkowe,
12. związanych z rozrywką i rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na dyskoteki, sale taneczne,

Kto jest zwolniony z kasy fiskalnej?

Rozporządzenie wyszczególnia podatników, którzy nie muszą przestrzegać limitu 20 000 zł jeśli dokonują czynności przedmiotowo zwolnione z kasy rejestrującej wymienione w załączniku omawianego rozporządzenia. Zwolnienie obejmuje między innymi:

1. prowadzący czynności notarialne,
2. oferujący usługi usługi telekomunikacyjne (również art. 2 ust. 25a ustawy o VAT),
3. świadczący usługi elektroniczne, którzy równocześnie oferują usługi telekomunikacyjne (o których mowa w art. 2 pkt 26 ustawy o VAT),
4. oferujący usługi ubezpieczeniowe i finansowe,
5. oferujący usługi związane z obsługą rynku nieruchomości, jeżeli świadczenie tych usług w całości zostało udokumentowane fakturą,
6. prowadzący sprzedaż wysyłkową – jednak tylko w wypadku, kiedy dostawa odbędzie się kurierem lub za pomocą poczty, zapłata zostanie przelana na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła dostawa i na czyją rzecz została dokonana (dane nabywcy, w tym jego adres).

Dla kogo jest mały ZUS Plus

Od 1 lutego 2020 roku można płacić obniżone składki na ubezpieczenia społeczne w ramach Małego ZUS Plus. Dwa warunki do spełnienia dla Małego ZUSu Plus to:

• przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej prowadzonej przez cały rok 2019 nie przekroczyły 120 000 zł
• prowadzenie działalności gospodarczej w poprzednim roku kalendarzowym przez nie mniej niż 60 dni kalendarzowych.

Mały ZUS dotyczy tylko składek na ubezpieczenia społeczne. Nie obejmuje składki zdrowotnej, którą trzeba płacić w pełnej wysokości (w 2020 roku jest to 362,34 zł).

Co ważne Mały ZUS Plus można opłacać również wtedy, jeśli skorzystało się wcześniej z Ulgi na start oraz z obniżonych składek od preferencyjnej podstawy.

Jak długo można korzystać z Małego ZUS Plus

Niższe składki na ubezpieczenia społeczne można płacić maksymalnie przez 36 miesięcy w ciągu kolejnych 60 miesięcy kalendarzowych prowadzenia działalności gospodarczej.

Ważne! Do okresu 36 miesięcy wliczasz okres korzystania z Małego ZUS z 2019 roku.

Ile wynosi Mały ZUS Plus

W celu wyliczenia ile wynosi Mały ZUS Plus najlepiej skorzystać z kalkulatora: www.eskladka.pl/Calculator jako że sposób wyliczenia składki wymaga zaokrąglania i najlepiej skorzystać z gotowego narzędzia, które dokładnie poda ile wynosi składka na Mały ZUS Plus.

Należy porównać otrzymany wynik z kwotą równą 30% minimalnego wynagrodzenia i kwotą równą 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Podstawa składki, jaka musi zostać zadeklarowana zadeklarujesz, musi mieścić się między tymi dwoma wartościami, czyli:

• nie może być niższa niż 30% minimalnego wynagrodzenia za pracę w danym roku (czyli w 2020 roku będzie to 780 zł)
• nie może przekraczać kwoty 60% prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego ustalonej na dany rok (w 2020 roku będzie to 3136,20 zł).

Jeśli otrzymany wynik jest niższy niż 30% minimalnego wynagrodzenia, obowiązuje najniższa podstawa wymiaru składek w wysokości 30% minimalnego wynagrodzenia.

Kto nie może korzystać z Małego ZUS Plus

Z Małego ZUS Plus nie można korzystać, jeśli nie zostaną spełnione podstawowe wymogi dotyczących przychodu i czasu prowadzenia działalności gospodarczej lub:

• w ciągu 60 miesięcy prowadzenia działalności gospodarczej korzystano z Małego ZUS lub Małego ZUS Plus łącznie przez 36 miesięcy;
• spełnione są warunki do płacenia obniżonych składek na ubezpieczenia społeczne, od podstawy wynoszącej 30% minimalnego wynagrodzenia;
• rozliczenie następuje na podstawie karty podatkowej i jednocześnie korzystano ze zwolnienia z VAT;
• podlegano ubezpieczeniom społecznym lub ubezpieczeniu zdrowotnemu także z tytułu innej pozarolniczej działalności, na przykład jako wspólnik spółki jawnej
• w ramach działalności gospodarczej wykonywana jest działalność obejmująca te same zadania, które wykonywane były dla byłego bądź obecnego pracodawcy jako pracownik w bieżącym lub poprzednim roku kalendarzowym;
• działalność gospodarcza jest prowadzona w pierwszym roku

Z Małego ZUS Plus nie można również korzystać, jeśli w poprzednim roku prowadzona była działalność w postaci:

• twórca, artysta
• osoba wykonująca wolny zawód
• wspólnik spółki jawnej, komandytowej, partnerskiej albo jednoosobowej spółki z o.o.
• osoba prowadząca publiczną lub niepubliczną szkołę, inną formę wychowania przedszkolnego, placówkę lub ich zespół.

Ochrona danych osobowych – RODO w małej firmie

Od 2018 roku w Polsce formalnie obowiązuje rozporządzenie, dotyczące ochrony danych osobowych, znane jako RODO. Regulowane nim przepisy w takim samym zakresie dotyczą dużych, średnich oraz małych przedsiębiorstw. RODO oznacza Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE, dotyczące ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych. Formalnie obowiązuje ono od 25 maja 2018 roku.

Przepisów RODO muszą przestrzegać wszystkie firmy, niezależnie od ilości pracowników, czy liczby klientów. W momencie, w którym przedsiębiorstwo dysponuje jakimikolwiek informacjami, pozwalającymi na identyfikację tożsamości, bezwzględnie musi wprowadzić działania, mające na celu ochronę danych osobowych.

Które dane podlegają ochronie RODO?

Ochronie RODO podlega każda informacja, która w jakikolwiek sposób mogłaby przyczynić się do identyfikacji tożsamości osoby fizycznej. Typowe dane to:

• imię i nazwisko osoby fizycznej,
• adres,
• numer PESEL,
• numer dowodu osobistego,
• adres poczty mailowej,
• numer telefonu.

Wdrażanie RODO w małej firmie  – najważniejsze zasady

W chwili obecnej nie istnieje sformalizowana i prawnie określona procedura dotycząca wdrażania RODO w firmie. Przedsiębiorca jest zobligowany do samodzielnego zabezpieczenia danych osobowych. Podjęte kroki w dużej mierze są determinowane przez rodzaj oraz specyfikę prowadzonego biznesu.

Wdrażając RODO w małej firmie, warto pamiętać o kilku obowiązkach:

• Obowiązek poinformowania osób fizycznych o przetwarzaniu danych oraz o ich właścicielu (art. 13 i 14 RODO),
• Obowiązek dotyczący realizacji praw osoby, jak chociażby dostarczenie jej informacji na temat sposobu oraz celu pozyskania danych (art. 15-22 RODO),
• Obowiązek upoważnienia osób, które mają dostęp do danych i jego przetwarzania (art. 29 RODO),
• Obowiązek rejestrowania czynności, związanych z przetwarzaniem danych osobowych. W rejestrze powinny znaleźć się dane dotyczące tego, czyje dane posiada firma, czy są one szczegółowe, kto ma do nich dostęp, gdzie zostały one przekazane oraz w jaki sposób są zabezpieczane (art. 30 RODO),
• Obowiązek zastosowania odpowiednich środków bezpieczeństwa, które należy poddać ocenie skuteczności (art. 32 RODO),
• Obowiązek zgłaszania wszelkich naruszeń i nieprawidłowości, związanych z wyciekiem danych osobowych (art. 33 RODO),

RODO w małej firmie – wdrażanie

Wdrożenie RODO w firmach, które zatrudniają kilku pracowników, warto rozpocząć od przeprowadzenia prostego audytu. Dzięki niemu uzyskamy informacje na temat tego, jakie dane przetwarzamy, w jakim celu są one przetwarzane oraz czy klienci, których dane znajdują się w bazie danych przedsiębiorstwa, zostali o tym należycie poinformowani. Ponadto, audyt wskaże do jakich danych mają dostęp zatrudnieni pracownicy.

Każda mała firma powinna prowadzić rejestr, uwzględniający wszelkie posiadane oraz przetwarzane dane – zarówno te należące do pracowników, jak i klientów. Zawierające je dokumenty należy odpowiednio zabezpieczyć przed osobami trzecimi, a także przed ewentualną kradzieżą, czy zniszczeniem. Dostęp do danych mogą mieć wyłącznie osoby posiadające specjalne upoważnienie pisemne.

Konieczność stosowania przepisów o ochronie danych osobowych w małej firmie wiąże się z szeregiem obowiązków. W związku z tym ustawa przewiduje pewne uproszczenia, z których mogą skorzystać mikroprzedsiębiorcy. Dotyczą one sposobu informowania o ochronie danych osobowych.

W celu spełnienia obowiązku informacyjnego wystarczy, że w lokalu firmy lub na stronie internetowej znajdzie się adnotacja, odnosząca się do polityki prywatności. Ułatwienie to obowiązuje przedsiębiorców, którzy spełniają szereg warunków, m.in. z zatrudniają mniej niż 10 pracowników i osiągają dochód netto nieprzekraczający 2 milionów euro (równowartość w złotych). Uproszczenia nie dotyczą sytuacji, w której usługobiorca nie ma możliwości zapoznania się z informacją administratora. Wiąże się to z niemożnością zawarcia umowy osobiście lub za pośrednictwem Internetu. Uproszczenia nie obejmują także administratorów przetwarzających dane poufne oraz tych udostępniających je innym podmiotom.

Wspólnicy spółki cywilnej, którzy prowadzą działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, podlegają ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu, to samo odnosi się do osób przez nich zatrudnionych.

Składki ZUS za wspólników spółki cywilnej

W przypadku, kiedy wspólnicy spółki cywilnej odprowadzają składki samodzielnie na własne ubezpieczenia, to spółka nie musi wówczas  zgłaszać i rozliczać wspólników, dlatego że każdy z nich sam sporządza i przekazuje dokumenty ubezpieczeniowe, opłacając przy tym składki na własne ubezpieczenia. W związku z powyższym wspólnik spółki cywilnej, który prowadzi działalność i opłaca składki tylko na własne ubezpieczenie, ma obowiązek rozliczać składki poprzez sporządzanie i przekazywanie do ZUS wyłącznie deklaracji rozliczeniowej ZUS DRA. Ponadto wszystkie składki na ubezpieczenia społeczne finansuje on w całości, z własnych środków. Jeśli natomiast podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, musi opłacać za siebie również składki na Fundusz Pracy, jeżeli podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne jest równa lub wyższa minimalnemu wynagrodzeniu za pracę ogłoszonemu na dany rok.

Spółka cywilna jako płatnik składek ZUS wspólników i pracowników

W sytuacji gdy spółka odgrywa rolę płatnika składek zarówno za wspólników, pracowników jak i innych zatrudnionych osób podlegających ubezpieczeniom, ciąży na niej obowiązek zgłoszenia w ZUS płatnika składek, czyli spółkę, poszczególne osoby (m. in. zatrudnionych) oraz wspólników prowadzących działalność gospodarczą. Ponadto wiąże się to z koniecznością sporządzania i przekazywania co miesiąc do ZUS dokumentów rozliczeniowych i opłacania składek do 15. dnia następnego miesiąca.

Terminy zgłaszania do ZUS

Przy zgłaszaniu do ZUS obowiązuje termin 7 dni kalendarzowych (nie roboczych), który należy liczyć, począwszy od daty:

• zatrudnienia pierwszego pracownika lub powstania stosunku prawnego uzasadniającego objęcie ubezpieczeniami społecznymi i zdrowotnym pierwszej osoby (np. wspólnika) – w przypadku zgłaszania płatnika składek;
• zatrudnienia – w odniesieniu do osób zatrudnionych przez spółkę;
• rozpoczęcia prowadzenia działalności – co dotyczy wspólników.

Zbieg tytułów

Jeśli wspólnik spółki cywilnej opłaca składki do ZUS również innego tytułu (np. prowadzi działalność jednoosobową), wówczas następuje zbieg tytułów do ubezpieczenia społecznego. W takim przypadku wspólnik ma obowiązek opłacać jedną składkę na ubezpieczanie społeczne. Nie dotyczy to składek na ubezpieczenie zdrowotne, które należy opłacać osobno od każdego tytułu.

Co to karta podatkowa?

Karta podatkowa jest jedną z najprostszych form opodatkowania działalności gospodarczej w polskim systemie podatkowym. Przedsiębiorca korzystający z karty nie jest zobowiązany do prowadzenia księgowości. Płacony przez niego podatek często nie jest wysoki i dodatkowo – nie zależy od wysokości dochodów.

Karta podatkowa jest polecana przedsiębiorcom którzy zatrudniają niewielu pracowników. Miesięczny podatek jest ustalany przez naczelnika urzędu skarbowego, który kieruje się rodzajem i zakresem prowadzonej działalności gospodarczej, liczbą zatrudnionych pracowników, a także liczbą mieszkańców miejscowości, w której działalność jest prowadzona.

Okoliczność, że kwota podatku nie jest zależna od dochodu może być korzystny dla przedsiębiorców osiągających wysokie zarobki. Niestety, w przypadku kłopotów finansowych, gdy w firmie pojawi się strata, podatek i tak będzie musiał być zapłacony w wysokości określonej decyzją naczelnika urzędu skarbowego.

Dla kogo przeznaczona jest karta podatkowa?

Według art. 23 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, uprawnieni do rozliczania się w oparciu o kartę podatkową są podatnicy m.in., którzy prowadzą działalność:

• usługową lub wytwórczo-usługową,
• usługową z zakresie handlu detalicznego żywnością, napojami, wyrobami tytoniowymi a także kwiatami, za wyjątkiem napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5% w warunkach określonych w części II tabeli – załącznika nr 3 ustawy,
• usługową w zakresie handlu detalicznego artykułami nieżywnościowymi, za wyjątkiem handlu paliwami silnikowymi, środkami transportu samochodowego, częściami i akcesoriami do pojazdów mechanicznych, ciągnikami rolniczymi i motocyklami oraz z wyjątkiem handlu artykułami nieżywnościowymi objętego koncesjonowaniem,
• gastronomiczną, jeżeli nie jest prowadzona sprzedaż napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5%,
• w zakresie usług transportowych wykonywanych przy użyciu jednego pojazdu,
• w zakresie usług edukacyjnych.

W przypadku spółek cywilnych, z możliwości korzystania z katy podatkowej wyłączone są działalności:

• w zakresie sprzedaży posiłków domowych w mieszkaniach, jeżeli sprzedaż napojów o zawartości alkoholu powyżej 1,5% nie jest prowadzona,
• w wolnych zawodach polegających na świadczeniu przez lekarzy weterynarii usług weterynaryjnych, w tym także sprzedaż preparatów weterynaryjnych,
• w zakresie opieki domowej nad dziećmi i osobami chorymi,
• w zakresie usług edukacyjnych, która polega na udzielaniu lekcji na godziny.
• w wolnych zawodach, polegającą na świadczeniu usług w zakresie ochrony zdrowia ludzkiego – w warunkach określonych w części VIII tabeli;

PIT przy karcie podatkowej

Jaki PIT jest stosowany przy karcie podatkowej?

Rozliczenie kartą podatkową wymaga:

• złożenia nie później niż do 20 stycznia danego roku wniosku PIT-16, na podstawie którego organ podatkowy ustala wysokość karty podatkowej do zapłaty w danym roku,
• złożenia PIT-16A jako deklaracji rocznej, nie później niż do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym.

Limity przy karcie podatkowej

Podmioty rozliczające się w formie karty podatkowej muszą pamiętać o kilku zasadach, których naruszenie powoduje utratę prawa do stosowania rozliczeń w formie karty podatkowej:

• podatnik nie może wykorzystywać do prowadzonej działalności (podzlecać) osób niezatrudnionych na umowę o pracę oraz korzystać z usług innych firm, za wyjątkiem usług specjalistycznych;
• podatnik nie może prowadzić innej działalności gospodarczej, poza jednym, dopuszczonym przez ustawę rodzajem tej działalności;
• małżonek podatnika nie może prowadzić działalności w tym samym zakresie,
• podatnik nie może wytwarzać wyrobów akcyzowych,
• prowadzona działalność gospodarcza musi być prowadzona na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
• podatnik, kwotę podatku, ustaloną decyzją naczelnika urzędu skarbowego, pomniejszoną o część kwoty wpłaconej składki na ubezpieczenie zdrowotne (tj. tylko 7,75% podstawy jej wymiaru) obowiązany jest wpłacać na konto właściwego urzędu skarbowego do 7 dnia danego miesiąca – za miesiąc poprzedni, zaś za grudzień – do 28 grudnia roku podatkowego.
• podatnik musi – do 31 stycznia następnego roku – złożyć w urzędzie skarbowym deklarację PIT-16A, w której wykażą składki zdrowotne zapłacone w poszczególnych miesiącach i odliczone od karty podatkowej.

W tym artykule postaramy się przybliżyć zagadnienie europejskiego numeru NIP. Prowadząc działalność gospodarczą, często nawiązywane są kontakty zagraniczne i przeprowadzane transakcje z kontrahentami zagranicznymi, czyli z innych krajów Unii Europejskiej lub spoza Unii Europejskiej. W celu poprawnego rozliczenia podatkowego takich transakcji podatnicy posługują się specjalnym NIP-em. Jest to tzw. NIP europejski.

Co to jest NIP europejski?

Przedsiębiorcy, którzy prowadząc działalność gospodarczą na terenie Polski zamierzają prowadzić transakcje z podmiotami zarejestrowanymi w innych krajach Unii Europejskiej powinni poznać szczegółowe wymagania dotyczące konieczności uzyskania NIP UE. Europejski NIP ma zastosowanie przy wszelkich operacjach wewnątrzwspólnotowych, a przedsiębiorca, który go nie posiada, może mieć problemy przy rozliczaniu podatku od towarów i usług VAT lub nawet go nie rozliczyć. NIP UE wygląda podobnie jak zwykły Numer Identyfikacji Podatkowej, tyle tylko, że jest poprzedzony skrótem określającym dany kraj. W przypadku naszego państwa przedrostek to PL.

Czy każdy przedsiębiorca musi posiadać NIP europejski?

Transakcje wewnątrzwspólnotowe mogą zawierać zarówno czynni podatnicy VAT, jak i przedsiębiorcy korzystający ze zwolnienia z VAT. W przypadku czynnych podatników VAT bezwzględny obowiązek rejestracji do VAT-UE następuje przed zawarciem transakcji:

• wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów (WNT),
• wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów (WDT),
• wewnątrzwspólnotowego świadczenia usług, w stosunku do których rozliczenie z tytułu podatku VAT spoczywa na nabywcy usługi,
• wewnątrzwspólnotowego nabycia usług w stosunku, do których zastosowanie ma art. 28b ustawy o VAT, a więc gdy polski podatnik ma obowiązek rozliczenia podatku VAT z tytułu zawartej transakcji.

Weryfikacja NIPu europejskiego

Przy dokonywaniu transakcji wewnątrzwspólnotowych (szczególnie WDT) zaleca się aby podatnik sprawdził czy kontrahent w dniu wystawienia faktury jest zarejestrowany jako podatnik VAT-UE w swoim kraju. Tylko wówczas możliwe jest zastosowanie stawki VAT 0%. Poprawność numeru można sprawdzić w bazie prowadzonej przez Komisję Europejską – https://ec.europa.eu/taxation_customs/vies/vieshome.do

Jak uzyskać VAT-UE?

W celu uzyskania europejskiego numeru NIP konieczne jest zarejestrowanie się do VAT-UE. Aby dokonać rejestracji trzeba złożyć odpowiedni wniosek o nadanie numeru NIP UE. Mowa o formularzu VAT-R z wypełnioną częścią C.3., która dotyczy transakcji wewnątrzwspólnotowych. Taki dokument należy złożyć we właściwym urzędzie skarbowym. Można to zrobić osobiście lub wysłać pocztą tradycyjną albo elektroniczną z wykorzystanie ePUAP.

Ile się czeka na NIP europejski?

Rejestracji dokonuje się z dniem złożenia wniosku, lecz na pojawienie danych w systemie należy czekać kilka dni. Najlepiej na bieżąco weryfikować czy dane pojawiły się w rejestrze poprzez https://ec.europa.eu/taxation_customs/vies/vieshome.do

Czynny podatnik VAT UE – kim jest?

Do podatników VAT-UE należą generalnie przedsiębiorcy, którzy przeprowadzają transakcje handlowe z kontrahentami z innych państw Unii Europejskiej. Jeśli zatem w ramach prowadzonej działalności dochodzi do:

• Zakupu towarów, środków trwałych, wyposażenia, materiałów biurowych z UE;
• Sprzedaży towarów do UE;
• Zakupu usług z UE lub
• Dostawy usług do UE

nalży dokonać rejestracji jako podatnik VAT-UE.

VAT-UE a VAT krajowy

Rozpatrując definicję podatnika VAT-UE warto zwrócić uwagę, że nie zawsze jest on tożsamy z podatnikiem VAT krajowym. Zgodnie z przepisami, rejestracji jako podatnik VAT UE może dokonać zarówno podatnik VAT czynny, jak i podatnik, który w krajowym obrocie korzysta ze zwolnienia z VAT.

Podatnik VAT czynny, który chciałby przeprowadzić transakcję z kontrahentem z Unii Europejskiej, będzie miał obowiązek zarejestrowania się jako podatnik VAT-UE. Natomiast w przypadku podatnika zwolnionego z VAT w Polsce mogą pojawić się przypadki, kiedy rejestracja do VAT UE nie będzie konieczna.

Obowiązki podatnika VAT- UE

Status podatnika VAT-UE wiąże się z następującymi obowiązkami:

• Dokonanie rejestracji jako VAT-UE;
• Stosowanie prefiksu PL przed NIP na fakturach dla kontrahentów z UE oraz innych dokumentach, dotyczących tych transakcji;
• Składanie odpowiednich dokumentów – (VAT-UE, VAT-8, VAT-9M)

VAT w Unii Europejskiej

Podatek od wartości dodanej (VAT) to podatek konsumpcyjny pobierany od prawie wszystkich towarów i usług nabywanych i sprzedawanych do celów użytkowych i konsumpcyjnych w UE.

W UE obowiązują standardowe przepisy dotyczące podatku VAT, ale ich stosowanie może się w praktyce różnić w zależności od kraju UE. W większości przypadków trzeba zapłacić VAT od wszystkich towarów i usług na wszystkich etapach łańcucha dostaw, w tym od sprzedaży konsumentowi końcowemu. Obejmuje to proces produkcji od początku do końca, m.in. zakup komponentów, transport, montaż, zaopatrzenie, ubezpieczenie i dostawę do konsumenta końcowego.

Kiedy jest naliczany VAT?

W przypadku przedsiębiorstw mających siedzibę w UE VAT jest naliczany od większości transakcji sprzedaży i zakupu towarów w UE. W takich przypadkach VAT jest naliczany i należny w kraju UE, w którym towary są konsumowane przez konsumenta końcowego. Podobnie podatek VAT nalicza się od usług świadczonych w poszczególnych krajach UE.

VAT nie jest pobierany w przypadku eksportu towarów do krajów spoza UE. W takich przypadkach VAT jest naliczany i należny w kraju przywozu, dlatego osoba będąca eksporterem nie musi deklarować VAT. Niemniej jednak przy eksporcie towarów trzeba przedstawić dokumenty potwierdzające, że towary zostały wywiezione poza UE. Jako tego rodzaju dowód można przedłożyć organom podatkowym kopię faktury, dokument przewozowy lub wpis w ewidencji celnej dotyczący importu.

Przedstawienie takiego dowodu będzie konieczne, aby można było w pełni odliczyć wszelki należny podatek VAT zapłacony w ramach wcześniejszej powiązanej transakcji, która doprowadziła do eksportu. Niepełna dokumentacja może oznaczać, że nie uzyskasz prawa do zwrotu VAT przy eksporcie towarów.

Stawki VAT W UE

Jeżeli firma ma siedzibę w UE, obowiązki podatnika w zakresie VAT są różne i zależą od tego, w jakim kraju dokonuje się zakupów towarów lub do jakiego kraju sprzedawane są towary i czy prowadzony jest handel towarami czy usługami.

Na przykład jeżeli dokonywana jest sprzedaż produktu firmie, która jest zarejestrowanym podatnikiem VAT UE prowadzącym działalność w innym kraju UE, nie pobiera się podatku VAT od takiej sprzedaży. Jeżeli ten sam produkt sprzedawany jest konsumentowi końcowemu w UE, konieczne może okazać się pobranie VAT-u według stawki obowiązującej w kraju konsumenta.